[Tampok] Sa Sandaang Pulo*

Parang punongkahoy

sa Sandaang Pulo,

nag-uugat, yumayabong

sa bato;

parang bangkang de-motor

sa Katimugang Dagat Tsina,

sumasalunga sa agos—

sana’y ganyan din

itong aking puso

sa bato at dagat ng kasalukuyan.

*Hundred Islands, Alaminos, Pangasinan

Akda ni Jose F. Lacaba

Lunes, Biyernes

Ang hilig nating maghabol
at ipagsiksikan ang ating mga sarili
sa mga naggigitgitang bus sa kahabaan ng EDSA.
Parang mga tangang naghihintay
sa hindi umuusad na trapik.
Umaasa na sana’y
may magparaya ng upuan
dahil ang sakit-sakit na,
manhid na manhid na,
wala ng maramdaman
at malapit na malapit ng sumuko
ang ating mga binti.
Paulit-ulit pa ring iniintindi
ang mga kapwa pasaherong
nakasasakit.
Nagtitiis kahit
madalas mapako ang mga pangakong
magbabago na raw ang lagay ng trapik.
Pero hindi bale,
at least ang mga bus sa EDSA
Lunes at Biyernes lang
kung magpahabol, magpahintay at magpaasa.

larawan mula sa Google

Gusto ko ang aninong iyon

larawan mula sa Google

may isang aninong
bigla na lang lumutang
mula sa kumpol ng mga aninong
dati ko pa tinititigan

tila magnetong
sa kanya na lamang napako
ang aking paningin

pilit kong hinanap
ang kakaiba,
ang kapuna-puna,
ang kabigha-bighani
sa aninong iyon
ngunit, wala

sapagkat ito ay pangkaraniwan,
simpleng-simple,
gaya rin lamang ng lahat

kaya naman ipinagtataka ko
kung bakit ito ang laging inaapuhap
ng aking mga mata
kung bakit kaydali nitong
napakakalma ang aking isip
kung bakit walang kahirap-hirap nitong
napakakabog ang aking dibdib

hindi ko alam
at hindi na baleng
hindi ko na malaman pa
sapagkat sapat na
na batid kong gusto ko
ang aninong iyon

#

[Tampok] Kung Tuyo na ang Luha Mo, Aking Bayan

Lumuha ka, aking Bayan; buong lungkot mong iluha
Ang kawawang kapalaran ng lupain mong kawawa:
Ang bandilang sagisag mo’y lukob ng dayong bandila,
Pati wikang minana mo’y busabos ng ibang wika,
Ganito ring araw nang agawan ka ng laya,
Labintatlo ng Agosto nang saklutin ang Maynila,

Lumuha ka, habang sila ay palalong nagdiriwang,
Sa libingan ng maliit, ang malaki’y may libingan;
Katulad mo ay si Huli, naaliping bayad-utang,
Katulad mo ay si Sisa, binaliw ng kahirapan;
Walang lakas na magtanggol, walang tapang na lumaban,
Tumataghoy, kung paslangin; tumatangis, kung nakawan!

Iluha mo ang sambuntong kasawiang nagtalakop
Na sa iyo’y pampahirap, sa banyaga’y pampalusog:
Ang lahat mong kayamana’y kamal-kamal na naubos,
Ang lahat mong kalayaa’y sabay-sabay na natapos;
Masdan mo ang iyong lupa, dayong hukbo’y nakatanod,
Masdan mo ang iyong dagat, dayong bapor, nasa laot!

Lumuha ka kung sa puso ay nagmaliw na ang layon,
Kung ang araw sa langit mo ay lagi nang dapithapon,
Kung ang alon sa dagat mo ay ayaw nang magdaluyong,
Kung ang bulkan sa dibdib mo ay hindi man umuungol,
Kung wala nang maglalamay sa gabi ng pagbabangon,
Lumuha ka nang lumuha’t ang laya mo’y nakaburol.

May araw ding ang luha mo’y masasaid, matutuyo,
May araw ding di na luha sa mata mong namumugto
Ang dadaloy, kundi apoy, at apoy na kulay dugo,
Samantalang ang dugo mo ay aserong kumukulo;
Sisigaw kang buong giting sa liyab ng libong sulo
At ang lumang tanikala’y lalagutin mo ng punglo!

Akda ni Amado V. Hernandez

Tila

kuha ni Kenzo Almazan

Tila mga punong isinasayaw
ng hagupit ng hangin
ang damdamin mo—
minsan magiting,
minsan humahapay,
minsan yumuyuko.

Tila rin panahon sa Pilipinas
ang timpla ng pag-ibig mo—
kung tag-ulan, bumabayo,
kung tag-araw, tuyung-tuyo. #