Ang Tanging Saksi

Pulang-pula ang paligid at nakabibingi ang katahimikan. Ibang-iba mula sa ingay at kaguluhan kanina.

Sobrang bilis ng mga pangyayari. Bigla na lang niya akong dinampot mula sa lamesa. Napakahigpit ng hawak niya sa akin. At sa nanginginig niyang kamay ay ubod lakas niya akong iniunday sa nakatalikod niyang asawa.

Ang init. Damang-dama ko ang dugong sumambulat mula sa nasugatang likod ng biktima. Dahan-dahan itong napaluhod hanggang sa tuluyan nang mapahiga sa sahig. Nakamulagat ang mga mata nito at nakaawang ang mga labi. Bakas na bakas sa mukha nito ang pagkabigla.

Papa’s Girl

photo grabbed from thoughtcatalog.com

“Ikinalulungkot ko ang nangyari sa Papa mo, Ana,” ani Tiya Rowena sa akin. Tinabihan niya ako sa bangko sa harap ng kabaong ni Papa. Marami na ang tao sa aming bakuran at nagkakaingay na rin ang mga kapitbahay naming nagsasakla. Pangatlong gabi na kasi ng burol.

“Maraming salamat po, Tiya,” ang tugon ko naman dito. Pagkaraan ay hinawakan nito ang kamay ko at pinisil. “Nasaan nga pala si Lourdes?” tanong nito.

“Nasa kwarto pa rin po niya. Hindi ko pa rin po siya makausap buhat nang mamatay ang Papa,” sagot ko.

“Labis na dinaramdam ng kapatid mong iyon ang pagkamatay ni Sixto,” ani Tiya Rowena. “At paniguradong sobrang nakabibigla para sa kanya ang nangyari sapagkat siya ang unang nakakita sa Papa mo sa kalunus-lunos nitong kamatayan.”