Ang Tanging Saksi

Pulang-pula ang paligid at nakabibingi ang katahimikan. Ibang-iba mula sa ingay at kaguluhan kanina.

Sobrang bilis ng mga pangyayari. Bigla na lang niya akong dinampot mula sa lamesa. Napakahigpit ng hawak niya sa akin. At sa nanginginig niyang kamay ay ubod lakas niya akong iniunday sa nakatalikod niyang asawa.

Ang init. Damang-dama ko ang dugong sumambulat mula sa nasugatang likod ng biktima. Dahan-dahan itong napaluhod hanggang sa tuluyan nang mapahiga sa sahig. Nakamulagat ang mga mata nito at nakaawang ang mga labi. Bakas na bakas sa mukha nito ang pagkabigla.

Isang Bukas na Liham para sa mga Magnanakaw ng Akda

Ikaw,

Tubuan ka naman sana ng kahit katiting na hiya sa katawan. Walang masamang mag-share ng mga nababasa mo online PERO bigyan mo naman ng tamang kredito ang may-akda.

Masakit makitang inaangkin ng iba ang kung anumang dapat ay sa iyo. Parang sa pag-ibig. Gusto mo bang pormahan at sulutin ng kung sino ang syota mo?

Respect writers and their works.

Huwag kang magnanakaw… SA KAHIT ANONG PARAAN.

• Orihinal na IKA-LIMAMPU’T ISANG ALAY

Adobo

Nakangiti kong pinagmamasdan ang magana niyang pagkain. Paborito niya kasi ang adobong sitaw na inihain ko para sa aming pananghalian. Inani ko iyon mula sa munti naming gulayan sa aming likod-bahay. Nag-aagaw ang alat, tamis at asim. Medyo maanghang. Tuyung-tuyo ang sabaw. Malutong pa ang gulay. Batid kong masarap kahit walang ibang sahog kundi dinikdik na tsitsaron.

Maligaya na kami sa ganito. Nakatira kami sa pawid. Katre ang aming higaan. Kumakain naman ng tatlong beses isang araw. Iyon nga lang, madalas na adobong sitaw lang ang ulam. Ngunit ‘di bale…

Kung

grabbed from Writers Write

Pumihit na ako patalikod nang hindi ko na kayanin pang bilangin ang bawat hakbang niya papalayo sa akin, sa aming pag-ibig, at sa aming mga pangako. Ngunit, ang hindi ko alam at kailanman marahil ay hindi ko na malalaman pa ay nang simulan naman niyang bilangin ang mga hakbang ko papalayo.

If

I turned my back when I couldn’t bear anymore counting his steps away from me, from our love, from our promises. But what I didn’t know and probably will never ever know is when he started counting my steps away from him.

[Tampok] Walang Panginoon

larawan mula sa Google

Nang makita ni Marcos sa kanilang lumang orasan na ang mahabang hintuturo ay malapit nang sumapit sa ika-12 samantalang nakapako na sa ika-8 ang maikling daliri, hindi niya malaman kung saan magtutungo. Isinisiksik niya ang kanyang ulo kahit saan, saka ang dalawa niyang hintuturo ay ipapasak sa mga butas ng kanyang tainga.

Ayaw niyang marinig ang animas. Ayaw niyang mapakinggan ang malungkot na palo ng bakal sa malaking kampanang tanso sa kampanaryo ng simbahan sa kanilang bayan. Gayunman, kahit na saan siyang magsiksik, kahit na saan siya magtago, kahit na anong gawin niyang pagpapasak sa kaniyang tainga ay lalong nanunuot sa kaniyang pandinig ang malungkot na tinig ng batingaw.

[Writers Write] Kalipunan ng Maiikling Kwento at Sanaysay Vol. 2

Halos malunod ka na sa mga papuring naririnig mo mula sa mga dati mong kaklase noong high school. Kesyo wala raw halos nagbago sa ‘yo, ang puti-puti mo na, ang seksi-seksi pa at pang-Creamsilk commercial ang iyong buhok.

Nangingiti ka habang ninanamnam ang mga papuring iyon. Totoo man o hindi ang mga ito ay wala kang pakialam. Isang buwan mula nang malaman mo ang tungkol sa homecoming ninyong magkakaklase ay talagang pinaghandaan mo na ito. Gusto mong maging magandang-maganda ka. Gusto mo rin namang muling makasama ang mga dati mong kaklase dahil kahit papaano’y nasasabik ka sa kanila. Pero may isang tao ka talagang gustung-gustong makita. Isang taong hinding-hindi mo makalilimutan. Isang taong nagmarka nang sobrang lalim sa iyong puso.

Isang Buwang Pag-ibig (Pt. I)

kuha ni Mark Marcos

Sa loob ng halos isang buwan ay napakagandang langit tuwing dapit-hapon ang natanaw ko. Wala itong katulad. Kabigha-bighani ang kulay–lila na sinasalitan ng rosas. Napakaromantikong pagmasdan dahil tila ba kulay ito ng isang papausbong pa lamang na pag-ibig.

Mahigit tatlong buwan na buhat nang makilala ko si Raymund. Bagong empleyado siya noon sa kumpanyang halos dalawang taon ko nang pinapasukan. Bagong graduate ng Information Technology. Naalala ko pa kung gaano kalawak ang ngiti ko noong ipakilala siya ng aming boss sa amin. Paano naman kasi ay kapansin-pansin ang hawi ng kanyang buhok. Parang si Daniel Padilla.