Job Interview

Dug-dug-dug-dug-dug-dug-dug-dug-dug-dug-dug-dug.

Parang tinatambol ang puso ko. Ewan kung dahil ba sa first time kong humarap sa isang job interview o dahil dito sa morenong tsinitong lalaki na katabi ko. ‘Di naman kagwapuhan pero hanep sa lakas ng dating. Aplikante ring gaya ko. Okay na sana kaso mukhang ‘di marunong ngumiti. Ahhh, baka naman kinakabahan din.

Kung alam ko lang na may makakasabay akong ganito kagwapo ‘di sana’y naghanda ako nang husto. Teka, naghanda? Muntik na akong matawa. Hindi pa ba paghahandang matatawag itong gayak ko? Naka-three-piece corporate suit lang naman ako. Naka-heels. May hawak na folder kung saan nakaipit ang aking resume at iba pang mga papeles. Pinalantsa ko pa ang buhok ko. Sablay nga lang sa makeup dahil naghulas na. Ang init ba naman sa bus na sinakyan ko paluwas ng Maynila.

Pasimple kong sinulyapan ang morenong tsinitong lalaki na katabi ko. Naka-jeans at polo shirt lamang ito. Nakasapatos at may hawak ding folder. Nakakahiya talaga. Bihis na bihis ako samantalang itong mga katabi ko…

Hmmm, ano kayang pangalan niya? Saan kaya siya nag-aral? Ilan taon na kaya siya? Ano kayang apply niya rito? At ang pinakamahalagang tanong sa lahat… may girlfriend na kaya siya? Talaga naman, girlfriend na niya agad ang pinoproblema ko eh, ni hindi nga niya ako tinitingnan. Naiinitan siguro siya sa suot ko.

“Miss… Hoy, miss,” sabi ng morenong tsinitong lalaki na kanina ko pa pala tinititigan.

“Ha? Ako?” gulat ko pang tanong sa kanya.

Tumango ito. “Kanina ka pa tinatawag. Ikaw na susunod na i-interview-hin.”

“Ay, oo. Oo nga. Thank you,” patalikod na talaga ako nang bigla akong humarap ulit sa kanya. “Ay, ano… Ahm, ano ngang name mo?” diretsong tanong ko sa kanya.

Napangiti siya na nauwi sa bahagyang pagtawa. “Niko,” sabi niya sabay lahad ng kamay. “Ikaw?”

“Lucille,” sagot ko saka inabot ang kamay niya. “Sige, ha.”

“Sige, good luck.”

“Thanks. Good luck din mamaya.”

Tumango siya, ngumiti sa akin.

“Sana makapasa ako sa interview!” sabi ko sa aking sarili. “At sana, siya rin…”

Tatlong taon na pala ang nakalilipas. Nakapasa ako sa job interview na iyon. Nakapasa rin siya. At magka-department pa kami! Kinuha niya ang cellphone number ko. Regular na kaming magka-text at magkausap sa telepono simula noon. Nakakakilig. Masarap sa pakiramdam. Hanggang sa dumalaw na siya sa bahay at nagpakilala sa mga magulang ko. Paminsan-minsan lang noong umpisa hanggang sa dumalas na nang dumalas.

Ano na kami ngayon?

Dug-dug-dug-dug-dug-dug-dug-dug-dug-dug-dug-dug.

Kinakabahan na naman ako. Lagi na lang tuwing titingnan ko siya. Lagi na lang tuwing titingnan niya rin ako. Para bang noong una ko siyang nakita. Para bang gustung-gusto ko pa rin siyang kilalanin kahit kilalang-kilala ko na siya ngayon. Ang dami-dami ko pa ring gustong matuklasan sa kanya kahit na halos kabisado ko na ang lahat ng mga paborito, ayaw, talento at takot niya.

“Miss… Hoy, miss, nakatitig ka na naman po sa akin,” biro niya.

“Ay, hindi kaya,” pagtanggi ko naman sa pang-aalaska niya sa akin.

Tumawa siya at tatalikod na talaga para bumalik sa kanyang office table nang bigla siyang humarap ulit sa akin.

“Ano ngang name mo?”

“Baliw ka talaga. Lucille!” sagot ko dito para lang matapos na ang kanyang pang-iinis.

“Ahhh, Lucille… Love you!” bulong niya sabay takbo.

Napangiti ako saka bumulong sa hangin.

“Love you, too, Niko…” #